Sztafeta – miasto

Gosia, przejmuję tę pałeczkę od Ciebie i biegnę dalej…
Miasto. Moje miasto też ma często myśli skłębione rzeką, burzące się jak sny przyjaciółki.

Białe i niepokorne, czasem zielono-leśne uspokajające każdy centymetr niepokoju we mnie kawałkiem przyrody zaciągniętym rzęsą.

Moje miasto wisi i szeleści folią na oknach budującego się dzień w dzień nowego domu, czerwono-niebieską szmatą udaje wschody i zachody nie-widziane z okna.

Moje miasto prowadzi mnie księżycem zadziwionym tym, że zupełnie nie wiem jaka jest jego pora i że to właśnie ta najbardziej okrągła, dlatego przypomina mi o tym, że można robić zdjęcia o każdej porze. Iść gdzie ciemno i daleko, w stronę światła, w stronę drzewa, zostawiając za sobą zupełnie różowe smugi uśmiechu.

Moje miasto nie boi się kroków, liczy je krokomierzem, by zapełnić półgodzinne W-F-y dzieciom pozbawionym dzieci i gwarnej codzienności.

Moje miasto jeździ gdzie się da rowerami i na rolkach, by czuć otwartą przestrzeń we włosach i nogach. By uciekać, gonić, w końcu wracać tylko po to, by marzyć o następnej ucieczce.

Przegląda się w akustycznych lustrach, brodząc i obrzucając się liśćmi platanów.

Moje miasto tęskni za liczbą mnogą, będąc samotnym Don Kichotem widzącym wiatraki każdego dnia jak fatamorganę, jak sens swojego życia.

Po kryjomu gromadzi się z kubkiem gorącej kawy w dłoni pomiędzy witrynami kawiarni dopiero mających się narodzić. Ze zmęczenia wraca do siebie.

Ten obraz miasta nie powstałby, gdyby nie miasto Gosi i jej insprujące pytanie na końcu wpisu.
Dziękuję